ฉันเคยมีความคิด........เกี่ยวกับดินแดนที่ฉันอยู่.....อย่างนี้
ฉันรัก ไม้ใบเขียวขจี
ฉันรัก นทีที่เย็นใส
พื้นดิน ที่ชุ่มฉ่ำอุดม
และรักผู้คน ที่มียิ้มเป็นไมตรี
นั้น......เป็นเพียงเศษรัก
ฉันรักได้มากกว่านี้
เมื่อกาย และใจของฉันมีเสรี
และดินแดนผืนนี้ ได้ให้กับฉันตลอดมา
ฉันจึงรักเธอ รักเธอมากกว่าสิ่งใด
ฉันจึงรักเธอ รักเธอมากดั่งดวงใจ
ดินแดนแห่งความเป็นไท.......ประเทศไทย
ฉันเขียนเป็นเพลงไว้ เมื่อนานมาแล้ว
เคยบรรเลง ณ หอประชุมจุฬาฯ
แต่ในขณะนี้ ไม่แน่ใจว่าจะยังใช้ได้อยู่อีกไหม?
เพราะเรากำลังอยู่ภายใต้อิทธิพลของอันธพาลสี
และกระดาษที่เรียกว่า.....เงิน
จนหลายคน....มองข้าม
สิ่งที่เราเคยมี เราเคยเป็น
บางคน...ถึงกับพูดกับครู ที่พร่ำสอนมาว่า
"(หัวเราะเยาะ)...คุณ(ไม่เรียกครูแล้ว) เคยจับเงินล้านไม๊?"
เหมือนกับว่า ครูเป็นเต่าล้านปี น่าเหยียดหยาม
เดี๋ยวนี้ คนประเภทนี้มีมากขึ้นทุกวัน
ความสวยงามที่ฉันเคยเห็นเคยเจอ..........
ความเป็นอิสสระของคนไทย
กำลังจะหมดไปแล้วหรือ?
