เมื่อฉันได้เรียนห้องเดียวกับเธอ
เราเหมือนญาติสนิท
ทุกเสาร์ อาทิตย์........
เราไปเรียนพิเศษแถวสยาม...
พ่อของเธอ จะมาส่ง และรับ
ฉันก็ติดรถกลับไปด้วย
ที่บ้านเธอ....
แม่ของเธอ ก็เตรียมอาหาร ขนม
และแล้ว......
ฉัน เธอ คุณพ่อคุณแม่ของเธอ ก็สนิทแนบแน่น
เหมือนครอบครัวเดียวกัน
เธอเป็นลูกคนเดียว.......
ฉันบ้าเรียน บ้ากิจกรรม พอๆกัน
ฉันแข่งฟุตบอลล์ เธอกับพ่อและแม่ ก็มานั่งดู
ฉันประกวดดนตรี เธอกับพ่อและแม่ ก็มาให้กำลังใจ
ฉันวาดรูปส่งประกวด เธอกับพ่อและแม่ ก็มาชื่นชม
ไม่ว่าฉันจะทำอะไร...
เธอกับพ่อและแม่ ก็จะมีส่วนร่วมด้วยเสมอ
แต่........
ด้วยกิจกรรมมากขึ้น ตามอายุ
ยิ่งใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัย
เรา......
ก็เริ่มห่าง ห่าง และห่างออกไป
เพราะทุกเย็น ฉันต้องซ้อมบอลล์
เสาร์ อาทิตย์ก็รวมกลุ่มเพื่อนเล่นดนตรี
รับจ้างเล่นงานต่างๆ ได้เงินเพลิดเพลิน
ฉันก็คิดถึงเธอนะ
บางครั้ง เธอก็มาเชียร์ มาดู มานั่งร้องเพลงด้วย
เธอก็คงคิดถึงฉันเหมือนกัน
ในระยะหลังๆ......
เสาร์ อาทิตย์ไหน ที่พ่อกับแม่ ไม่อยู่บ้าน
เธอมักจะชวน ให้ไปดูหนังสือที่บ้านเธอ
เราขลุกอยู่ในห้องของเธอ
แต่ไม่ได้ดูหนังสือ
คุย....กอด....หอมแก้ม
แต่ไม่มีอะไรเกินเลย
เพราะฉันมีความคิดว่า.....
ถ้ารักกัน ต้องให้เกียรติกัน
และเราสัญญาว่า จะเรียนให้จบมหาวิทยาลัยเร็วๆ
และจะแต่งงานกัน
เพราะเธอกุมมือของฉัน บอกว่า รักฉัน
และฉันก็มีใจกับเธอ.....
แล้ว........
ฉันก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สำเร็จ
เธอก็สอบได้ แต่ได้คณะที่พ่อเธอไม่ชอบ
แล้วเธอก็ถูกส่งไปอยู่กับป้าเธอ ที่อเมริกา
เราจดหมายถึงกัน....บ่อย
จนฉันรู้ว่า เธอได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง
เธอคงเรียนหนัก
เมื่อฉันเริ่มปีสอง
จดหมาย ก็ค่อยๆหายไป....เงียบ
ฉันจำได้ว่า จดหมายฉบับสุดท้ายที่ฉันเขียน
ฉันทวงถามจดหมายตอบ และบอกความคิดถึง
แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไร
เพราะกำลังดังจากความบ้ากิจกรรม
จนบัดนี้ ก็ยังไม่ได้คำตอบ
แล้วก็ไม่รู้จะไปถามใคร
พ่อและแม่ของเธอ ก็ตามเธอไป
นัยว่า...จะไม่กลับมากรุงเทพอีกเลย
บ้านที่ฉันเคยไปกิน ไปนอนเล่น ก็ถูกสร้างเป็นคอนโด
ฉันก็เลย.........
..........เคว้งคว้าง !
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น