ด้วยความที่ได้ฝึกฝนกิจกรรมมาค่อนข้างดีฉันก็เลยผูกมิตรด้วยบรั่นดี กับชอกโกแลต
มีเพื่อนเมามาย และมากมาย
จนหลายคนลืมว่ามีฉันอยู่ตรงนั้น.......
รถไฟฟ้าช่วงเร่งรีบ ใน กทม.ใกล้จะมีสภาพเหมือนที่ฉันได้เจอที่นั่น
เวลามองภาพมุมสูง ผู้คนวิ่งขลักไขว่ เหมือนมดแตกรัง
ในรถ....เบียดเสียดยัดเยียดยิ่งกว่าปลากระป๋อง
หลายครั้งที่เจอเธอ(ยิ่งกว่าดาราที่ชื่นชม) ตอนกลับบ้าน
ตัวแนบตัว...หายใจระรวยรดต้นคอ จะเลี่ยงก็ไม่ได้
(นึกภาพที่เธอกำลังสโลว์ซบซิ)
ยิ้ม.....ยิ้มให้กัน นัยตาทักทาย ส่วนล่างบางส่วนก็ทักทาย
(บรรยายให้เห็นภาพ.....อย่าหาว่าฉันลามก)
และแล้ว.....คำพูดเล็กๆ ก็หลุดจากปาก โดยไม่ได้นัดหมาย
"ไฮ้........." ต่างก็ยิ้มกว้างขึ้น
"กำลังจะไปไหนครับ ?"
"โอ๊ะ....ลงที่เดียวกันเลยนะ"(ทั้งๆที่ไม่ใช่)
และแล้ว ก็นั่งจิบกาแฟ...สนทนาตามภาษาคนสนิทแนบแน่น
ความรักก็มักเกิดขึ้นตรงนั้น(ไม่รู้ว่าเรียกอย่างนั้นได้หรือเปล่า?)
ฉันก็เลยมีมิตรรัก เป็นคนพาเที่ยวหลายคน และหลายคน
ที่สำคัญเธอรู้...และต้องการให้ฉันอยู่ตรงนั้น
เดินคลอเคลียโอบกายแนบชิด ท่ามกลางหิมะโปรยปราย
(ความหนาวเป็นใจ ฮิฮิ)
นั่งริมชายหาด ริมสวน ริมหน้าต่าง
จิบบรั่นดีกับชอคโกแลต บางครั้งกับฝนฝอยๆ (โรแมนติกอย่าบอกใคร)
ล้วนแต่ทำให้เพื่อนต่างแดน มึนงงและอิจฉา
มันเป็นธรรมดา ที่เรามักจะชอบคนที่มาจากดาวอังคารที่เราไม่รู้จัก
อีกหน่อยไม่นานเกินรอ........
ฉันอาจจะพบเธอบนรถไฟฟ้าสายสีลม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น